Προτεινομενα Βιβλια

«Ο Αλχημιστής»

Paulo Coelho

'Ενας νεαρός Ισπανός βοσκός, ο Σαντιάγο, αποφασίζει ν' αναζητήσει τη μοίρα του. Η αναζήτησή του θα τον οδηγήσει στη Σαχάρα και τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Στο ταξίδι του θα γνωρίσει σοφούς βασιλιάδες και αλχημιστές. Ακολουθώντας τα σημάδια της μοίρας, θα συναντήσει μυστηριώδεις ανθρώπους και θα 'ρθει αντιμέτωπος με παράξενες καταστάσεις. 'Ετσι θα του τεθούν τα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης, που θα τον αλλάξουν για πάντα. Θ' ανακαλύψει όμως ότι, όταν μπορεί κανείς να συγκεντρώνεται στο παρόν, τότε είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. 'Οπως είπε και ο ίδιος ο συγγραφέας μιλώντας για τον Αλχημιστή, "το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει, όταν προσπαθούμε να ζήσουμε το προσωπικό μας όνειρο". Μέσα απ' αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο, όπου συναντιέται ο μυστικισμός του Μεσαίωνα με το τραγούδι της ερήμου, ο Κοέλο μάς ανοίγει το παλιό μονοπάτι για τη γνώση του κόσμου: αυτό που περνά από την καρδιά.

«Ακατανίκητοι»

Cynthia Kersey

«Walden ή Η ζωή στο δάσος»

Henry David Thoreau

Το 1845 ένας νεαρός απόφοιτος του Χάρβαρντ εγκαταλείπει την πόλη και αποφασίζει να ζήσει στις όχθες της λίμνης Ουόλντεν, κοντά στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης. Ο άντρας αυτός δεν ήταν άλλος από τον μετέπειτα σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα και φιλόσοφο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ, πρωτεργάτη για πολλούς των σύγχρονων οικολογικών κινημάτων. Χτίζει μόνος του μια μικρή καλύβα, φυτεύει ένα χωράφι με φασολιές, τρέφεται κατά κύριο λόγο με φρούτα και λαχανικά. Διαβάζει, γράφει, στοχάζεται, κρατάει ημερολόγιο, ανακαλύπτει τη δύναμη της επαφής με τη φύση. Για τα επόμενα δύο χρόνια προσπαθεί να συνδυάσει "την ευρωστία των αγρίων με την πνευματικότητα του πολιτισμένου ανθρώπου", υιοθετώντας έναν τρόπο ζωής που έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα εκβιομηχάνισης της εποχής του. Στο "Walden ή Η ζωή στο δάσος", βιβλίο που κατέχει θέση παγκόσμιας διαθήκης του συγγραφέα, ο Θορώ περιγράφει το ριζοσπαστικό όσο και ουτοπικό του εγχείρημα της επιστροφής στη φύση με τρόπο καίριο και συγχρόνως αφοπλιστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι, έπειτα από σχεδόν ενάμιση αιώνα, το έργο εξακολουθεί να συγκινεί και να διατηρεί έναν επίκαιρο προβληματισμό, αφού επισημαίνει, σχεδόν προφητικά, τις αρνητικές συνέπειες της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το περιβάλλον.

«Να ζεις ν αγαπάς και να μαθαίνεις»

Λέο Μπουσκάλια

Το «Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις», είναι ένα από τα καλύτερα και πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του Λεό Μπουσκάλια. Είναι ένας ολόκληρος θησαυρός και μία ατελείωτη πηγή έμπνευσης, θάρρους και αποφασιστικότητας για όλους όσοι αναζητούν μία καινούργια διάσταση στην προσωπικότητα τους και στη ζωή τους μέσα από τους δρόμους της κατανόησης και της αγάπης. Καθηγητής της παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, ψυχολόγος και συναρπαστικός ομιλητής, ο Μπουσκάλια σε καθηλώνει και σε μεταμορφώνει με τα βιβλία του, που όλα σχεδόν πηγάζουν από ομιλίες, διαλέξεις και ελεύθερες συζητήσεις μέσα και έξω από τις πανεπιστημιακές αίθουσες, «φωνάζει, μιμείται, γελά, δακρύζει και κλαίει», γράφει ένας σχολίαστης και συμπληρώνει: «Το να παρακολουθείς το Μπουσκάλια να μιλά είναι σαν να κουβεντιάζεις μ' έναν παλιό φίλο πάνω σ' ένα κοινό και ποθητό θέμα».

«Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας»

Ernesto Cardenal

Αγάπη είναι η ενοίκηση κάποιου άλλου εντός του δικού μας προσώπου. Αγάπη είναι μια παρουσία. Όταν κοιτάζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στο βλέμμα μας έχει ανέβει ολόκληρη η ψυχή μας. Αγάπη είναι η γνώση πώς αποτελούμε ζευγάρι και η αίσθηση πως είμαστε ένα με κάθε ζευγάρι που βλέπουμε - δύο εραστές, δύο σύννεφα, δύο περιστέρια που πετούν στον ουρανό, δύο αστέρια... Όλα τα φυτά, τα ζώα και τα πράγματα έχουν οικογενειακά χαρακτηριστικά και αντιγράφουν το ένα το άλλο. Υπάρχουν έντομα που μιμούνται φυτά και φυτά που μιμούνται έντομα· ζώα που είναι σαν το νερό, σαν τους βράχους, σαν την άμμο της ερήμου, σαν το χιόνι, σαν τα δέντρα... Καθετί στη φύση προσπαθεί να διαρρήξει τα ίδια του τα όρια. Όλα τα πλάσματα στον πιο κρυφό τους εαυτό και στα κατάβαθα της ύπαρξής πεινούν και διψούν για αγάπη...

Ένα υπέροχος ύμνος στην αγάπη των ανθρώπων, της φύσης και του Θεού, από έναν υποψήφιο Νομπελίστα ποιητή!

«Φωνή αύρας λεπτής...»

Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας

Όσο ψηλότερα ανεβαίνει κανείς, όπως μας λένε οι επιστήμονες, τόσο η βαρύτητα αδυνατίζει, τόσο λιγότερο αισθάνεται την έλξη της γης, τόσο χαλαρώνουν οι δεσμοί μαζί της, τόσο πιο εύκολα μπορεί να αποχωρισθεί από την απαιτητική και διεκδικητική παρουσία της, τόσο πιο ανάλαφρος γίνεται. Άλλα και τόσο πιο κοντά αισθάνεται προς τον ουρανό, ο όποιος είναι μεν ασαφής, άλλα είναι τόσο υπαρκτός και τόσο ποθητός! Αν και λιγότερο ψηλαφητός, μοιάζει πιο αληθινός από τη γη. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο ο αέρας καθαρίζει, η ακοή εκλεπτύνεται, ο ορίζοντας διευρύνεται, η σχέση με το αληθινό εντείνεται. Η αλήθεια είναι πιο πειστική από την πραγματικότητα... Tα έξι κείμενα του τόμου αυτού εξηγούν το πώς το μοναχικό ήθος παραπέμπει στο ήθος του Σταυρού και επεκτείνονται στην ψηλάφηση λεπτών εσωτερικών κινήσεων - εκείνων των κινήσεων που μας αξιώνουν να αντικρίζουμε την πνευματική μας ζωή ως όρος άγιον προς ανάβαση.